Ik moet iets bekennen. Sinds het uitkomen van “the record” van boygenius bevat mijn “op herhaling” lijst op Spotify zo ongeveer het hele album. Dat het een geweldig album is, voelt als een understatement. Ook niet per sé een originele observatie, het krijgt lovende recensies. Het album staat wel voor iets wat ik al wat langer probeer: uit de mij zo bekende muzikale bubbel van jaren 90 rockbands te breken. Wat tot een contrast leidt, omdat ik natuurlijk nog geregeld naar Pearl Jam luister en me binnenkort weer eens naar Rock Werchter beweeg om Liam Gallagher, Red Hot Chili Peppers, The Black Keys en meer van dat soort relevante nieuwe artiesten te zien. Tegelijkertijd luister ik tegenwoordig ook geregeld naar muziek die te categoriseren valt onder “Sad Girl Indie”, zing ik mee met “Hou Je Bek en Bef Me” van Merol, en ga ik naar concerten van Froukje, waar de gemiddelde leeftijd van zowel band als publiek zo laag is dat ik na afloop bijna geld wil vragen voor het oppassen. Niet echt natuurlijk, want ik heb zelden zoiets tofs gezien.
Hoe dan ook, ik ben wat muziek betreft een klein beetje minder eenkennig geworden. Wel is melancholische muziek, waar ik eerder over schreef, iets waar ik nog steeds van houd. Daarom is boygenius ook weer niet zo atypisch. Al gaat het album wel een aantal verschillende kanten op, een melancholische ondertoon is nooit ver weg. Toch is dat ook niet het enige wat ik er fijn aan vind. Sowieso zit er veel humor in hun teksten. Zoals in het nummer Leonard Cohen, waarin wordt bezongen hoe een van de leden van de band de anderen een liedje wil laten horen. De herkenbare tekst “If you love me you will listen to this song” wordt gevolgd door een luistersessie van 10 minuten, waar ze zo in verzonken raken dat ze verkeerd rijden, en meer tijd hebben om elkaar gênante verhalen te vertellen die hun band (haha) versterken. Ze zingen zelf “I might like you less, now that you know me so well.” Daarna volgt in hetzelfde nummer een citaat van Leonard Cohen: “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in”. Om verder te gaan met “But I am not an old man, having an existential crisis .., writing horny poetry”. Geen idee dat dit is hoe ‘ie zijn leven doorbracht, maar het levert fijne humoristische teksten op, en een mooi contrast met de serieuze thema’s die je niet alleen binnen het album, maar ook binnen dit nummer vindt.
Anyway, een ontwikkeling van mezelf die ik het meeste herken (naast het schrijven van een aantal gedichten die ik hier niet ga publiceren) zit hem in een tweeluik van boygenius, waarvan een deel op hun EP stond en een op deze plaat. Het nummer op de EP is “Me and My Dog” en bevat de tekst “I wanna be emaciated”, waarin Phoebe Bridgers zingt over een verlangen om jezelf weg te cijferen voor de ander, zo vat ik het althans op. In het nummer “Letter to an Old Poet” op de nieuwe plaat is dezelfde Bridgers hier redelijk overheen gekomen, en wordt haar oude geliefde flink aangepakt met teksten als “You made me feel like an equal, but I’m better than you, and you should know that by now” en “When you fell down the stairs, it looked like it hurt and I wasn’t sorry.” Dat is nog niet zo zeer het bekende deel voor mijzelf (exen door het hele land halen opgelucht adem).
Maar later zingt de band (naast Phoebe Bridgers bestaande uit Lucy Dacus en Julien Baker) in dezelfde melodie “I wanna be happy, I’m ready..”. Iets wat me raakte, omdat het zo’n simpel verlangen is. Het klinkt bijna als een open deur. En toch is dat het wat mij betreft niet. Hierbij een voetbalcitaat, om het mannelijke gehalte van dit verhaal wat op te krikken: “Tevredenheid leidt tot luiheid.” In het universum van de topsport past dit blijkbaar, in het gewone leven is “simpelweg gelukkig zijn” best een opgave (shoutout René Froger). En dat heb ik zelf ook soms wel lastig gevonden. Want ja, naast melancholische muziek heb ik sowieso wel een fascinatie voor verdriet en ellende, vandaar ook dat ik zo van Bojack Horseman genoten heb. Ik denk nog steeds niet dat dit per sé erg is, het kan soms heerlijk zijn om te zwelgen. Maar uiteindelijk wint het verlangen om gelukkig te zijn. Iets waar dit album me aan herinnerde.