Onlangs schreef ik over mijn ietwat uitbreidende muzieksmaak, en mijn poging minder eenkennig te zijn. Tegelijkertijd heb ik nog steeds een groot zwak voor rockmuziek, jankende gitaren, harde drums en grote mensenmassa’s witte mensen. Een paar weken geleden was ik op Best Kept Secret. En hoewel mijn hoogtepunten van het laatste festival vooral Young Fathers en Sophie Straat waren, voelde het optreden van Interpol toch als thuiskomen. Om dezelfde reden voelde het erg goed om me voor het eerst sinds 2018 naar Rock Werchter te begeven, met namen als Red Hot Chili Peppers, Liam Gallagher en Black Keys. Tegelijkertijd viel er het nodige nieuwe te ontdekken, waarmee ik de titel van deze blog direct onderuit wil halen: rock is zeker nog niet dood.
Viagra Boys
Rock Werchter begon voor mij namelijk met Viagra Boys. Om dit het hoogtepunt van de dag noemen is wellicht wat flauw. Toch wist deze band Klub C op Werchter redelijk af te breken, vroeg op de dag. Zanger Sebastian Murphy zei al dat hij normaal slaapt op het tijdstip dat ze speelden, maar wat was dit een feest. Een mengeling van punk, elektro, country en smakeloosheid leidt tot heerlijk dansbare muziek. De tent die het woord “SPORTS” echoot, terwijl de zanger push-ups op het podium doet (of probeert te doen), en vervolgens nog even voor dood op de grond ligt, is toch echt de eerste mooie herinnering van de dag. Dit blijft op mijn netvlies, net als de (veel te korte) jean shorts van de toetsenist en saxofonist.
Pup
Vervolgens PUP. Hier moest ik heen op aanraden van mijn vriend Cas. En als Cas je muziek aanraadt, luister je. Achteraf bloeden je oren van wat hij “lieve fluisterliedjes” noemt, maar dat geheel terzijde. De Canadese band PUP blijkt in elk geval haar naam eer aan te doen. Ergens hebben ze namelijk daadwerkelijk iets liefs. Denk aan de transvlag die een prominente plek op het podium heeft, en de kinderlijke tekening van de bandleden als backdrop op het podium. Tegelijk kunnen pups af en toe ook venijnig bijten. Ik ondervond dit van de week in het voorbijgaan bij de hond van mijn buren, maar dat is een ander verhaal. Er zit zeker ook venijn en gif in deze band. Het contrast tussen aaibaar zijn en bijten is zichtbaar wanneer de gitarist de zanger, als een soort roadie, helpt om zijn zendertje op zijn plek te houden. Waarna de zanger even later de band toeschreeuwt in If This Tour Doesn’t Kill You, I Will: “I’m trying not to let you get in my head, but every line, every goddamn syllable that you say makes me wanna gouge out my eyes with a power drill”. Powerful stuff.
Ik werd oprecht wel geraakt door het nummer Sleep in the Heat, met de tekst: “And I want you to know that I’d spend every bit of my pitiful savings and loans, just to see you again but I know I won’t”. Het gaat over de dood van de kameleon van de zanger. Als je vandaag nog niet gehuild hebt, en je vindt dat jammer, lees dan de beschrijving onder de songtekst even, waarin hij het verhaal vertelt.
Ik kan luisteren naar deze band daarom het best als volgt samenvatten: ik wil dingen kapotmaken, maar ben ook ontroerd.
Psychedelic Porn Crumpets
Op Best Kept Secret was Psychedelic Porn Crumpets dan weer de rockband die de aandacht trok, een band die vaak in één adem genoemd wordt met King Gizzard & the Lizard Wizard. En hoewel je op zou kunnen merken dat dit best een lange adem zou zijn, is daar zeker wat voor te zeggen.
Wel zijn ze iets vaster qua genre dan voorgenoemde band en hebben ze niet de neiging om 35 albums per jaar uit te brengen, wat ik uiteindelijk toch een pré vind. Er zitten heerlijke riffs en hooks in hun muziek, waardoor ik het zelf zou omschrijven als een iets gecompliceerdere versie van Royal Blood. Dat laatste zou ook door de stem van hun zanger kunnen komen. Wat dit uiteindelijk voor mij bijzonder maakte was de verwondering van de band dat er zoveel mensen naar ze kwamen kijken.
Liam Gallagher en Red Hot Chili Peppers
Het tegenovergestelde hiervan was dan weer aan de hand bij Liam Gallagher. Hij geeft namelijk de indruk dat hij het vreemd vindt als hij tijdens het ontbijten niet al door een vol stadion wordt toegejuicht. Nu kwam hij het podium op terwijl op de schermen woorden als “Rock & Roll Star”, en “Legend” verschenen. Ik vreesde daarom een beetje voor een Zlatan Ibrahimovic-achtige grootspraakact die al zeker 10 jaar niet meer leuk is. Maar toen daarna ook woorden als “Humble” en “Approachable” verschenen haalde ik opgelucht adem: zelfspot is hem toch niet vreemd. Toen broer Noel de stekker uit Oasis trok, en ze ieder een eigen project begonnen, bleek wel wie van de twee de grote songwriter was. Ik zou Liams Beady Eye geen flop willen noemen, want ze hadden best wat leuke nummers, maar een groot succes is het toch niet geworden. Zelfs Liam zou er bijna “humble” van worden. Er waren tijden dat Beady Eye categorisch weigerde Oasis-songs te spelen. Nu was de set gevuld met songs van “Definitely Maybe” en “What’s the Story, Morning Glory”. En vernieuwend is dat niet, die albums zijn ongeveer even oud als ik zelf ben. Tegelijk was het wel erg vertrouwd om deze weer eens te horen, en werden ze ook nog eens uitstekend uitgevoerd. Fijn om zo’n festival te eindigen met een feest der herkenning.
Datzelfde zou je helemaal kunnen zeggen over het optreden van de Red Hot Chili Peppers. De verwondering wordt misschien iets minder als je Flea al meerdere keren op zijn handen het podium op hebt zien lopen, dit was voor mij de derde keer. Wellicht vat dat hun show wel goed samen: je zou het een kunstje kunnen noemen, maar ik doe het ze zeker niet na. Er leek heel af en toe wat zand in de motor te komen, maar omdat die motor Chad Smith heet zetten de mannen toch een solide show neer. En John Frusciante live aan het werk zien is iets wat ik graag toch eens af wilde strepen.
Foo Fighters & Bruce Springsteen: Vallen en weer opstaan
En dat brengt me eigenlijk bij twee acts die voor mij illustreren wat de staat van rockmuziek momenteel is. Toen Foo Fighters een nieuwe plaat uitbrachten, was dat voor mij niet direct de aanleiding alles opzij te leggen en ernaar te luisteren. Ik had het idee dat ik alles wel zo’n beetje van ze gehoord had. De tragische dood van drummer Taylor Hawkins heeft daar wel drastisch verandering in gebracht. Het maakte dat de band met But Here We Are een prachtig eerbetoon uitbracht. Het bevat songs volgens de vaste Foo Fighters formule (mijn drumleraar noemde het altijd “Popsongs, op een Rock & Roll manier gespeeld), maar wel weer erg goed uitgevoerd. En de teksten over rouw zijn simpel, maar konden het gevoel niet beter omschrijven. “There are times that I need someone, There are times I feel like no one, Sometimes I just don’t know what to do There are days I can’t remember, There are days that last forever, Someday I’ll come out from under you”. Dave Grohl zou je met recht een rouwveteraan kunnen noemen, die al zoveel heeft moeten doorstaan, maar toch altijd weer bovenkomt.
Tot slot wil ik het in dit verband ook nog heel even over Bruce Springsteen hebben. Ik bezocht zijn show in Düsseldorf eind Juni met mijn ouders. Ik was ergens wel sceptisch: hij heeft een uitstekende live-reputatie, maar wordt ook een dagje ouder. Er waren wat zorgen, omdat hij in Amsterdam struikelde op het podium en even bleef liggen. Hoe men reageerde op zijn val, zegt wel wat over zijn leeftijd: niemand lachte, iedereen schrok even. Ik zou het flauw vinden om hem hier te delen, want uiteindelijk speelde hij in Düsseldorf bijna de 3 uur vol. En ook al hoor en zie je dat hij wat ouder wordt, hij krijgt nog altijd een vol stadion op de banken. De eindigheid van het, of op zijn minst zijn bestaan speelt in deze show een grote rol. Voor het nummer Last Man Standing gaf hij aan dat hij de laatste overlevende is uit zijn eerste bandje. Zijn oproepen om de dag te plukken en te beseffen dat het zo over kan zijn voelen daarom gemeend. Want het zeggen is één ding, de tour die hij nu doet voelt als de volmaakte uiting van dit motto.
Wat me uiteindelijk tot de conclusie brengt: wat mij betreft is rockmuziek zoals Bruce Springsteen en Dave Grohl. Ze worden een dagje ouder, ze vallen af en toe, en soms maak je je oprecht zorgen of ze wel weer opstaan. Maar uiteindelijk doen ze dat altijd wel. En gelukkig staat de toekomst van rockmuziek met bijvoorbeeld PUP, Psychedelic Porn Crumpets en Viagra Boys ook stevig overeind. (Ja echt, nog een viagragrap? Serieus?)