Iedereen die mij enigszins kent weet dat Eddie Vedder mijn grote held is. Omdat ik hem vanavond weer eens live ga zien vond ik het een mooi moment voor een ode, waarin ik uitleg waarom ik zo’n groot fan ben.
De stem
Ten eerste is het de muziek van Pearl Jam en zijn soloprojecten die mij fan maakt. De stem van Eddie Vedder is een unieke in de muziekwereld. Een prachtige donkere bariton, die regelmatig ook flink de hoogte in gaat, al wordt dat met de jaren wel lastiger. Hij is simpelweg een van de beste zangers van zijn generatie. Luister bijvoorbeeld eens naar Black, een opname van alleen de zang. Zijn er mooiere liedjes over de liefde dan dit? Zijn er rakere zinnen dan deze: “I know someday you’ll have a beautiful life, I know you’ll be a star in somebody else’s sky, but why can’t it be mine” ?
De persoon achter de stem
Goede zangers zijn er echter genoeg. Ik ben zo’n groot fan vanwege de persoon die hij is. Of lijkt te zijn, het is altijd lastig iemand in te schatten die je niet in het echt kent. Er zijn echter wel wat anekdotes die maken dat ik zo overtuigd ben dat Eddie “deugt”, om het maar zo te zeggen. Een paar voorbeelden:
- Een tamboerijn die hij tijdens afsluiter Yellow Ledbetter in het publiek gooit komt niet terecht bij het kleine meisje dat hem volgens hem verdiende. Eddie stopt met zingen tot het meisje de tamboerijn in haar bezit heeft.
- Eddie ontmoet tijdens zijn solotour in Amsterdam een strijkkwartet. Hij laat ze meespelen tijdens zijn show en neemt ze vervolgens gewoon mee op de rest van zijn tour, omdat dat hem leuk lijkt.
De ontmoeting met Kenneth “Boom” Gaspar
Mijn favoriete anekdote is echter de manier waarop hij toetsenist Kenneth “Boom” Gaspar ontmoet.
Eddie is zoals zo vaak aan het surfen in Hawai. Hij ontmoet Gaspar en zo ontstaat er een vriendschap. Het duurt een jaar voordat Gaspar erachter komt dat Eddie de zanger van een grote rockband is. Een van de grootste van de wereld. Hij vertelt wel dat hij in een bandje speelt. “We’re just kicking it around”, zegt hij over Pearl Jam.
Voor mij tekent het zijn bescheidenheid. Samen schrijven de twee het nummer Love Boat Captain en later wordt Gaspar onderdeel van de band, waar hij nu al 16 jaar toetsenist is. Lees hier het hele verhaal over deze ontmoeting.
De beste show die ik ooit zag
Ik sluit mijn ode af met een stukje over zijn solotour. Met afstand het beste dat ik ooit zag was namelijk de soloshow van Eddie Vedder in Amsterdam vorig jaar. Een ongelofelijke setlist vol prachtnummers, van covers tot obscure Pearl Jam b-kantjes, tot aan de iconische filmmuziek voor Into the Wild die hij schreef. Er was echter wel iets aan de hand. Zijn goede vriend Chris Cornell, zanger van Soundgarden, overleed 1,5 week eerder. Ook 1 van mijn favoriete zangers, dus ik was er ook best verdrietig om. Dat komt echter niet in de buurt van de pijn die Eddie moet hebben gehad, en nog steeds heeft waarschijnlijk. Hij heeft genoeg ellende zien gebeuren, van de dood van mannen als Kurt Cobain en Layne Stayley tot het drama in Roskilde, waar 9 mensen omkwamen tijdens een optreden van Pearl Jam. De dood van Chris Cornell is de volgende tragedie in een leven dat naast euforische rockshows ook gevuld is met pijn en hartzeer. Al is dat ook wel een reden waarom Pearl Jam’s muziek zo krachtig is, daar ben ik van overtuigd.
Goed, terug naar de show in Amsterdam. Iedereen voelde dat er iets in de lucht hing, spanning, meer dan anders. Zou hij iets over Chris zeggen? Een nummer aan hem opdragen? Tijdens zijn eerste show in Amsterdam, de zaterdag ervoor, deed hij het niet. Wel was de hele show een grote verwijzing naar Chris. Ook nu valt de naam Chris Cornell niet 1 keer. Iedere keer als een opmerking ook maar zijdelings met hem te maken kan hebben, gaat er een siddering door de zaal. Luister bijvoorbeeld eens naar deze versie van Come Back.
Wanneer hij vervolgens samen met Glen Hansard, een fantastische artiest overigens, Song of Good Hope gaat spelen, vertelt hij hoe belangrijk het is hulp te zoeken als het slecht met je gaat. Dat je mensen tot last denkt te zijn, maar dat je verbijsterd zult zijn door het aantal mensen dat alles uit zijn handen laat vallen om je te helpen. Hij benadrukt dat hij dit in het algemeen bedoelt, maar hij kan zijn tranen niet bedwingen. En ik ook niet. Het is een magisch moment in een magistraal goede show, waarin een zaal van 5500 mensen verandert in een huiskamer. Pas als ik na het laatste nummer achterom kijk zie ik hoeveel mensen er eigenlijk achter me zitten. Deze show was wat iedereen nodig had. Het publiek, met veel grote fans van Cornell, maar niet in de laatste plaats Eddie zelf.
Nu zijn we een jaar verder en staat Eddie Vedder met zijn band in Amsterdam. Vrijdag Pinkpop, voor het eerst in 18 jaar. Mijn verslag van de show in Amsterdam volgt uiteraard nog.