De foto is van EO Online
De invloed van Chris en Chester en het eeuwige verdriet van 20 juli
Gisteren was het 20 juli. Een mooie dag, die 2 jaar geleden in een treurige is veranderd, om 2 redenen. Ten eerste omdat het de verjaardag is van Chris Cornell, de zanger van Soundgarden die in mei 2017 een eind aan zijn leven maakte, waarschijnlijk onder invloed van medicatie. Dit drama kreeg nog een extra lading toen Chester Bennington van Linkin Park zichzelf op 20 juli 2017 van het leven beroofde. Chris was de peetvader van zijn kinderen, waardoor er als vanzelf een verband ontstond. Het kon toch bijna geen toeval zijn? Daar gaat dit verhaal verder helemaal niet over, dat is meer voor de achtergrond.
Waar ik het over wil hebben is de betekenis die hun muziek heeft voor veel mensen, niet in de laatste plaats voor mij. Nu zou ik mezelf niet per se omschrijven als fan van Linkin Park. Het oude werk spreekt me erg aan, hun laatste albums een stuk minder. Soundgarden vind ik wel erg tof, maar groot fan is ook wat te veel gezegd. Wel heb ik beiden eens live gezien, Linkin Park op Rock Werchter 2017, slechts enkele weken voor Chesters dood, Soundgarden in juni van 2014 in 013. Op zich zegt dat nog niet zo veel, ik heb intussen wel genoeg artiesten gezien van wie de dood me een stuk minder zou raken. Het zit hem waarschijnlijk in twee dingen
Ding 1
Chris Cornell was een goede vriend van mijn persoonlijke favorieten Pearl Jam. Dat een band die zoveel tragiek heeft meegemaakt in zijn bestaan (kijk naar de dood van Kurt Cobain en Layne Staley, maar ook naar het drama van Roskilde in 2000, waar 9 toeschouwers omkwamen onder hun ogen), ook nu nog zoiets vreselijks moet meemaken vind ik erg triest. En dat de familie van een artiest die me erg dierbaar was ook nog de dood van hun vriend Chester mee moet maken is wel erg wrang.
Ding 2
Het tweede zit hem in de muziek die ze maakten. Beiden schreven erg donkere teksten, waar hun interne strijd goed in te volgen was. Ik heb al eens eerder geschreven over de betekenis van melancholische muziek. Door hun pijn zo expliciet te beschrijven, hebben ze veel mensen enorm geholpen. Iedereen die wel eens een lastige periode heeft meegemaakt in zijn leven (en dat is natuurlijk iedereen), kan zich soms erg alleen voelen hierdoor. Lezen dat een ander hetzelfde doormaakt kan soms erg opluchten, daarmee hebben Chester en Chris zoveel (met name jonge) mensen het gevoel gegeven dat ze niet alleen zijn. Eddie Vedder (uiteraard kan zijn naam in mijn blogs niet ontbreken), gaf het zelf onlangs nog aan tijdens zijn optreden in Amsterdam. Hij haalde steun uit een liedje van de onvolprezen Glen Hansard, en gaf aan dat dit liedje hem hielp om niet hetzelfde pad op te gaan als Chris, al noemde hij zijn naam niet. Het geeft aan hoe belangrijk muziek kan zijn.
Even persoonlijk
Ik heb zelf de afgelopen 2 jaar ook het nodige meegemaakt, waardoor ik ook een tijdje behoorlijk in de put zat. Ik zal niet willen zeggen dat muziek echt mijn leven heeft gered. Ik heb namelijk ook hele fijne vrienden en familie die me hebben geholpen (je weet wie je bent). Wat ik wel kan zeggen is dat muziek in die tijd nog net wat belangrijker voor me is geweest dan normaal. Zelfs tijdens de ergste kutdag kan ik vaak wel een moment van vreugde of kracht halen uit een mooi liedje, of ik het nu zelf speel of dat ik het thuis vals meezing.
De loodgieter met het lekke dak
Daarom raakte de “zelfverkozen” dood van Chester en Chris me zo. Ze hebben zoveel mensen door zoveel moeilijke tijden heen geloodst. Kijk maar naar teksten van Chester: “Crawling in my skin, these wounds that will not heal”. Of Chris: “Hang my head, drown my fear. Till you all just disappear”. De combinatie van kwetsbaarheid in hun teksten en de gigantische kracht van hun vocalen is zo’n grote steun geweest voor mij en voor ontelbare anderen. Wat dat betreft waren ze als de loodgieter die de hele dag mensen helpt en thuis een lekkend dak heeft. Ze hebben zoveel aan anderen gegeven dat er te weinig voor henzelf overbleef. Toch hoop ik dat de mensen om ze heen, die nog veel erger geraakt zijn door hun overlijden dan ik, steun halen uit het feit dat hun muziek Chris en Chester misschien niet heeft kunnen redden, maar een hoop andere mensen wel. Dat ze enorm veel impact hebben gehad op mensen van wie ze een klotedag iets lichter maken met een mooi liedje. Mensen zoals ik.