Jesse van Ostaden

Waarom ik van melancholische muziek houd

Sommige mensen worden helemaal enthousiast van vrolijke muziek.

Ikzelf ben niet zo iemand. Mij kan het over het algemeen niet melancholisch genoeg zijn. Een verdrietig nummer, ik kan er ironisch genoeg erg gelukkig van worden. Ik vraag me vaak af hoe het kan.

Negativity Bias

Als psycholoog denk ik gelijk aan de “Negativity Bias”. Het houdt in dat mensen, vanuit de evolutie, geneigd zijn meer aandacht te besteden aan het negatieve. Logisch, vroeger was het leven een stuk gevaarlijker, als je bedreigingen niet op tijd zag, was het snel met je gebeurd. Ik denk daarom wel eens dat verdrietige muziek me daardoor meer raakt, al zouden andere mensen het dan ook moeten hebben.

Sociaal wenselijk gedrag

Een andere verklaring is het volgende: iedereen herkent verdriet, iedereen voelt het wel eens. Tot zover de open deuren. Het is alleen niet altijd sociaal geaccepteerd om het ook te uiten. Op sommige vragen is nu eenmaal een goed en een fout antwoord.

  • Wat is de hoofdstad van Nederland? Amsterdam
  • Wanneer was de 80-jarige oorlog? 1568-1648


  • Maar de belangrijkste is toch: “Hoe gaat het?”. Het goede antwoord is: “goed hoor”. Toegeven dat het even minder gaat is niet altijd zo sociaal gewenst. Daarom is het zo belangrijk dat er artiesten zijn die ellende bezingen. Zie het als een soort uitlaatklep. Het geeft het leven wat mij betreft ook meer diepgang. Doordat je jezelf toestaat om je verdrietig te voelen, betekenen de blije momenten ook meer. Iemand die hier prachtig over kan vertellen is Louis C.K., een van mijn favoriete comedians. Ik raad je echt aan dit eens te zien.

    De moraal van mijn verhaal is: verdriet hoort bij het leven. Muziek is voor mij een manier om het te voelen en om ermee om te gaan. Ieder doet het op zijn eigen manier, ik doe het zo. Als je zelf een andere manier hebt, of als je wilt aangeven waarom je vindt dat ik onzin vertel, hoor ik het natuurlijk graag.

    Eén reactie

    1. Interessant. Ik vraag me af waarom ik het mooi vindt. Ik luister alles maar als ik een mooi liedje (melancholisch) tegenkom dan luister ik het op repeat. Waarop mijn vrouw gekscherend zegt; komt ie weer met zijn begrafenismuziek.

      Ik ben vrijwel nooit verdrietig of chagrijnig en denk dat ik erg goed in het leven sta. Zelf zou ik wel 200 willen worden maar bv mijn vrouw vind het prettig dat het leven eindig is. Depressiviteit ken/herken ik niet (gelukkig?) enkel van enkele dierbaren om me heen.

      Zou een en ander met elkaar te maken kunnen hebben?

      Let wel: ik kan ook genieten van snoeiharde hardcore, ik speel piano, hou van klassiek en zing mee met Nederlands talige krakers in de kroeg.

      Toch neig ik vaak naar het melancholische en melodieuze.

      Ik zie dat ik reageer op een oud artikel maar vroeg het me zo af en dit kwam hoog in de Google resultaten 🙂

    Laat een reactie achter op J Brunsveld Reactie annuleren

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *