Best Kept Secret 2022 hoogtepunten

Ik was afgelopen weekend op Best Kept Secret. Los van hun moeizame website is dit nog steeds mijn lievelingsfestival, en heb ik weer veel toffe dingen gezien. Daarom maakte ik een klein overzicht met artiesten, die ik tof vond, aan de hand van 1 liedje per artiest.

Wies-Barman

Het festival begon met een optreden van Wies. Omdat ik hier al tijden naar luister, keek ik hier ontzettend naar uit. Daarom was het jammer dat het hek van het festival iets later openging dan de bedoeling was, daarom schalde de drumbeat van Radiostilte al over het terrein toen ik er nog niet was. Dat mocht de pret niet drukken, en dit was een fijne aftrap. Los van de bekende liedjes werd er wat geëxperimenteerd met het elektronische genre en met autotune, wat echt wel een tof resultaat opleverde. Het liedje dat ik gekozen heb is Barman, een liedje over liefdesverdriet, waarbij frontvrouw Jeanne Rouwendaal aangaf dat dit liefdesverdriet vaak verspild wordt aan kansloze gasten (m/v) met bindingsangst. Herkenbaar of niet, mooi liedje, fijn optreden, en we zijn los.

Merol- Manic Pixie Dream Girl

Meer Nederlandstalig, ook hier had ik veel zin in. Merol is voornamelijk bekend van “Lekker met de Meiden” en “Hou je Bek en Bef me”, maar heeft sinds dit jaar ook een fraai popalbum, “Troostprijs” op haar naam staan. Het gaat over allerlei dingen waar vrouwen boven de dertig mee te maken hebben, erg herkenbaar voor mij dus. Maar zonder gekheid, dit was een bijzonder goed optreden. In dit interview hieronder met 3 Voor 12 laat ze weten verder te kijken dan de gimmicks van eerder genoemde liedjes, en iets meer aandacht te besteden aan het muzikale aspect. Dat slaagde zeker, al is het naast de muziek ook de podiumact die aanstekelijk werkt. Daarnaast is het tof hoe zij, met haar “provocerende” kleding en teksten, het heft in handen neemt, in een wereld waarin vrouwen veelvuldig als objecten worden gezien. Credits hiervoor naar mijn vriendin, die me dit uitlegde. Lees haar blog!

Altin Gün – Yüce Dağ Başında

Ook dit was een mooi feestje. Eigenlijk is elk liedje van Altin Gün steeds min of meer hetzelfde. Een funky drumbeat, percussie en een lekker basloopje als fundament, waarop gevarieerd wordt met (naar mijn idee) tradtioneel Turkse instrumenten en zang. Toch was het zeer de moeite hier een uur op te dansen. Ze kregen de tent mooi mee, en of dit nu cultural appropriation is, daar heb ik helaas te weinig verstand van. Ik hoop daarom maar van niet.

Fontaines DC – Boys in the Better Land

Ja, Fontaines DC, daar keek het gezelschap waar ik mee was unaniem naar uit. Omdat we uiteindelijk toch niet middenin het publiek stonden, werd ik er niet helemaal in meegesleept. Sindsdien heb ik het echter wel steeds meer opstaan thuis. Dat is toch de tragiek van festivals: als je deze liedjes van tevoren had gekend was het misschien nog toffer geweest. Ook was het wel jammer dat er niet echt interactie met het publiek was. Toch was dit leuk en kan ik deze band van harte aanbevelen.

King Gizzard & the Lizzard Wizard – The Dripping Tap

Bij deze band wist ik dat me voorbereiden geen enkele zin heeft, in de tijd dat je de bandnaam foutloos hebt uitgesproken hebben ze alweer een nieuw album uitgebracht. Dat schijnt dan ook nog steeds in een verschillende stijl te zijn, dus ik liet me maar verrassen. Dat beviel me prima: hoewel een groot deel van dit concert voor mij plaatsvond in de rij van een Thaise foodtruck (die trouwens Try Thai heette, vond ik best een voorzichtige naam, doch prima curry), was dit prettig om naar te luisteren. En daarnaast een van de meer memorabele Best Kept Secret-momenten: een van de bandleden besloot tijdens “The Dripping Tap” naar het meer te crowdsurfen dat naast het podium ligt, om daar een duik te nemen. Was mooi, en ik ga hier zeker meer van luisteren.

Regressive Left – Eternal Returns

Hiervoor ga ik naar Best Kept Secret: tof doen over bandjes die andere mensen niet kennen (en waar ik zelf tot 5 minuten voor het optreden ook nog nooit van gehoord had). Deze band brengt in juli een EP heeft, en naast de bandnaam sprak de omschrijving “The banal horror of life in Tory Britain expressed with sharp and dry wit, set to truly barnstorming and infectious dance music” me erg aan. Het doet aan LCD Sound System denken, is erg dansbaar, en ik zie ernaar uit om de komende tijd tof te doen over deze ontdekking.

Froukje-Licht en Donker

Froukje heb ik onlangs met een clubshow gezien, in het Paard in Den Haag. Daar was ik al enthousiast over, en hoewel dit een ingekorte versie was van min of meer dezelfde show, was ik nog meer onder de indruk. Dat ik Licht en Donker kies als nummer, is omdat het contrast bij Froukje zo sterk is. Ze maakt hele catchy popnummers, waar toch de nodige melancholie in schuilt. En voor iemand die nog zo jong is, is de volwassenheid van haar shows erg indrukwekkend. Door de samples die ze inzet, met teasers naar nummers die later in de set terugkomen, door de uitgebreide intro’s, deze maken het optreden bijna een conceptalbum op zich. En dan nog die voortreffelijke band, met ook allemaal mensen die net van de basisschool gingen toen ik al auto kon (of in elk geval mocht) rijden. Confronterend, maar dit was echt een van de beste shows van dit weekend wat mij betreft.

The Strokes – The Adults are Talking

Dan The Strokes. Daar had ik zin in. Tegelijkertijd was ik bang dat mijn beeld van The Strokes niet zou stroken (haha) met de werkelijkheid. Dat nieuwe album had ik niet gecheckt, was dat nog wel wat ik tof vind aan The Strokes (puntige gitaarpop met die rauwe, net niet valse stem)? Ja, dat was het zeker wel. In de groep waar ik mee was werd gesproken over wat Julien Casablancas voor dingen gebruikt had voor het optreden. Toch betwijfel ik dat hij zwaar onder invloed was: samenhangend was het niet, maar hij leek toch vooral de draak te steken met het publiek, op een leuke manier. Ik vond de interactie die hij opzocht tof, en heb erg gelachen om zijn reactie toen mensen wegliepen richting de tent voor een ander optreden. Vervolgens zei hij “I Lost my Train of Thought.” Dat gebeurde wel vaker, en de NS zette geen bussen in, maar desondanks was dit een van mijn lievelingsoptredens van deze editie.

Nick Cave – I Need You

En dan Nick Cave. 3 Voor 12 vond dit het beste, dus dan zal het wel heel goed geweest zijn. Ik stond in het voorvak, en het was ook gewoon heel goed. Intens vooral ook. We weten allemaal wat voor tragiek hij heeft meegemaakt, waar dit jaar weer een hoofdstuk werd toegevoegd. Toch stond hij er, en stond hij er helemaal. Alles wat hij heeft legt Cave op het podium, en dat is behoorlijk veel. Dat bleek tijdens `I Need You`, van Skeleton Tree, het album uitgebracht na het overlijden van zijn zoon Arthur. Nick Cave heeft het publiek nodig, dat voel je. In Hilvarenbeek was dat geheel wederzijds.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *